تحلیل و بررسی استعاره های ادبی و معرفتی به زبان دین بر اساس دیدگاه های شهید مطهری

نوع مقاله : مقاله علمی پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار قرآن و حدیث دانشگاه پیام نور، ایران

2 استادیار قرآن و حدیث دانشگاه پیام نور، ایران.

چکیده

استعاره، از شیوه‌های زبانی برای بیان مفهومی خاص به‌ واسطه مفاهیم دیگر است که عدم شناخت آن سبب لغزش در فهم متن، معنا و معرفت می‌شود. نوشتار حاضر با روش توصیفی – تحلیلی، استعاره ادبی و معرفتی را با تحلیل دو رویکرد معناشناختی و کاربردشناختی از دیدگاه استاد مطهری مورد پردازش قرار می‌دهد. آیا استعاره می‌تواند در زبان دین به گفتار عملی تحقق یابد؟. استعاره، تنها بیانگر معنا نیست، بلکه از رهگذر چیدمان حساب‌شده‌ی واژه‌ها، در متن دینی رخ می‌نماید که به تحقق گفتار عملی می‌انجامد؛ بنابراین، علاوه‌ بر زیبایی‌بخشی و استواری گفتار، ارتباط بیرونی با جهان خارج و مخاطب نیز از استعاره به‌دست می‌آید. نتیجه این پژوهش، سیر از مرحله‌ی معنا به روح متن است، که فرآیندی پویا همراه با گوینده و شنونده و همچنین بافت گفتار را مورد توجه قرار داده است.

کلیدواژه‌ها


The Holy Quran.
Ibn Manẓūr, Muhammad Ibn Mukri, (1412 AH), Lisān al-‘Arab, Beirut: Al-Wafā Foundation.
Akwan Mohammad, (2006), Wittgenstein, Tendency to Faithfulness and Avoidance of Rationality, First Edition, Tehran: Gam-e Now.
Arjmandfar, Mehdi, (2015), Phrasal Analysis of Warnings in the Holy Qur’an from the Perspective of Linguistics and Its Educational Dimensions.
Ashtiani, Jalaluddin, (1990), Commentary of Zād al-Musāfir by Mullā Sadrā, Qom: Boostan-e Ketab.
Bostani, Fouad Afram, (1996), Abjad Dictionary, Translated into Persian by Reza Mahyar, Tehra: Islamic Publishing.
Daghim Sami', (1998), Encyclopedia of Islamic Theology Terms, Beirut: Maktabat Lubnān (Lebanese Library).
Rāghib Isfahānī, Hussein Ibn Muhammad, (1412 AH), Al-Mufradāt Fī Gharīb Al-Qur’an, Damascus, Beirut: Dar al-‘Ilm, Dar al-Shāmīya.
Rahbar, Mohammad-Taghi, (1992), A Research in Propagation. Tehran: Islamic Propagating Organization Printing Center.
Suyūtī, Jalaluddin, (2008), Al-'Itqān Fī ‘Ulūm Al-Qur’an, Researcher: Mohammad Abolfazl Ibrahim, Vol. 2, Qom: Ayatollah Marashi Najafi Library.
Sajjadi, Jafar, (1994), Culture of Islamic Knowledge. Tehran: Koomesh Publishing.
Safari, Kourosh, (2012), Familiarity with Linguistics in the Study of Persian Literature, Tehran: Scientific Publishing.
SaneiPour, Mohammad Hassan, (1987), Fundamentals of Phrasal Analysis of the Holy Qur’an. Tehran: Imam Sadegh University Press.
Sadr al-Din Shirazi, Muhammad ibn Ibrahim, (1987), Commentary of ‘Usūl al-Kāfī. Tehran: Institute of Cultural Studies and Research.
Tabātabāei, Mohammad Hussein, (1417 AH), Al-Mīzān fī Tafsīr al-Qur’an. Qom: Islamic Publications Publishing Office.
Alishah, Mojtaba, (2009), A study of the Applicability of Proverbs in Persian. Isfahan: University of Isfahan, (Master Thesis).
Fayd Kāshānī, Mohammad bin Shah Morteza, (1425 AH), ‘Anwār al-Hikma. Qom: Bidar Publishing..
Motahari, Morteza, (2000), Principles of Philosophy and Method of Realism. Qom: Sadra, Seventh Edition.
Collection of Works, (1997), Volumes 6, 21 and 26, Qom: Sadra Publications.
Mohammad Rezaei, Mohammad, (2004), Philosophical Foundations of Religion. Qom: Boostan-e Ketab.
Wittgenstein Ludig, (2001), Philosophical Researches, Second Edition, Translated into Persian by Fereydoun Fatemi, Mahdi Rajabi, Manouchehr Tavangar, Tehran: Markaz Publishing.
Joel George, (2001), Applied Language. Translated into Persian by Mohammad Amouzadeh, Mehdi Rajabi, Manouchehr Tavangar. Tehran: Samt.
Stiver Dan R. (1996), The philosophy of Religious Language: Sign Symbol and Story. Oxford: Black Well.
Kenny, Anthony, (1994), The Wittgenste in Reader, Oxford: Black Well.